Ufo's en piloten deel 2: USS Nimitz 2004

Eén van de best gedocumenteerde ufo-casussen ooit is het USS Nimitz incident uit 2004; een incident met zowel visuele als radarwaarneming van een ongeïdentificeerd vliegend object door de ervaren bemanning van de Amerikaanse Nimitz Carrier Strike Group op de Stille Oceaan.

In december 2017 werden de infraroodbeelden van deze bijzondere ontmoeting publiek gemaakt tijdens de mediacampagne van een nieuw platform dat het onderzoek naar ufo-technologie in een stroomversnelling wil brengen: To The Stars Academy, kortweg TTSA. Volgens The Washington Post werden de beelden vrijgegeven door voormalig Pentagon inlichtingenofficier Luis Elizondo, inmiddels aangesloten bij TTSA.

Kroongetuige in deze zaak is voormalig US Navy piloot David Fravor, destijds commandant van Strike Fighter Squadron 41. Een piloot met 15 jaar ervaring en een smetteloze staat van dienst. In gesprek met Tucker Carlson op Fox News vertelt hij zijn verhaal in het kort: 

Een eerder verslag uit 2015 op pilotenforum Fightersweep beschrijft de waarneming van een ongeïdentificeerd vliegend object door zes F/A-18E/F Super Hornet gevechtsvliegtuigen boven de Stille Oceaan in november 2004. Volgens de piloten leek het ovale, witte object nog het meest op een metersgrote Tic Tac en staat daardoor nu bekend als ‘de Tic Tac ufo’.

Voorafgaand aan het incident had de USS Princeton, onderdeel van Carrier Strike Group 11, met tussenpozen twee weken lang enkele mysterieuze objecten gevolgd op hun geavanceerde AN/SPY-1B radar. Marineofficier Kevin Day, gestationeerd op de USS Princeton, herinnert zich dat hij voor het eerst de heldere radarsporen van 8 tot 10 objecten opmerkte rond 10 november 2004. De objecten bewogen in formatie naar het zuiden op een hoogte van 28.000 voet in de omgeving van Catalina Island. Hij vond hun lage snelheid van 100 knopen (185 km/u) opmerkelijk, maar kreeg hun aanwezigheid bevestigd door radaroperators op andere schepen. In de daaropvolgende zes dagen werd regelmatig een vergelijkbaar aantal onbekende objecten waargenomen.

De technologie was niet van deze wereld.

Commandant David Fravor

De objecten werden ook gedetecteerd door het hoogvliegende E-2C Hawkeye radarvliegtuig nadat de USS Princeton hen op de coördinaten had gewezen. Toen dezelfde gebeurtenis op 14 november 2004 omstreeks 9:30 uur PST opnieuw plaatsvond, nam een commandant aan boord van de USS Princeton contact op met twee F/A-18E Super Hornets van de USS Nimitz, die op dat moment een gevechtsoefening uitvoerden. Eén van de Hornets werd bestuurd door commandant David Fravor. De tweede jager, de zogenaamde wingman, werd bemand door luitenant-commandant Jim Slaight.

USS Princeton’s Kevin Day, gaf de piloten opdracht hun koers te wijzigen naar de omgeving waar de ongeïdentificeerde objecten werden waargenomen op radar. Dit om te bepalen of de objecten een gevaar vormden voor een aanstaande luchtverdedigingsoefening. De weersomstandigheden voor die dag: een strak blauwe lucht, uitstekend zicht, geen bewolking en een kalme zee.

Toen de vliegtuigen ter plekke waren zag de bemanning van vier piloten niets in de lucht noch op hun radar. Op de radar van de USS Princeton werd echter opgemerkt dat het object in 0,78 seconden van 28.000 voet (8,5 km) naar enkele meters boven de zeespiegel zakte. Terwijl de piloten de zee afspeurden merkten ze op het wateroppervlak een ovaal gebied op van kolkend water met schuim en golven “ter grootte van een Boeing 737” met een rustiger gebied van lichtere kleuren in het midden. Alsof de golven aan het breken waren op iets nét onder het oppervlak.

Een paar seconden later zagen ze een ongewoon object dat op een hoogte van ongeveer 20 meter boven het kolkende water zweefde en met snelle, haakse bewegingen alle kanten op schoot. Zowel Fravor als Slaight beschreven het voorwerp later als een grote, helderwitte Tic Tac van 10 tot 14 meter lang, zonder voorruit noch patrijspoort, zonder vleugels en zonder zichtbare aandrijving.

Fravor begon een cirkelvormige afdaling om het object te naderen. Tijdens zijn daling meldde hij dat het object begon te klimmen langs een kromme baan, op enige afstand van Fravor, terwijl het zijn baan in tegenovergestelde cirkels weerspiegelde. Fravor maakte vervolgens een agressieve manoeuvre, waarbij hij zijn jager door het midden van de cirkel stuurde om zo snel dichter bij het object te komen. Op dat moment versnelde de ufo en verdween in minder dan twee seconden uit het zicht en liet de piloten verbijsterd achter.

Vervolgens begonnen de twee straaljagers een nieuwe koers naar het rendez-vouspunt van de luchtpatrouille. Binnen enkele seconden liet de USS Princeton weten dat het object dit punt, zo’n 110 km verderop, al was gepasseerd. Volgens berekeningen zou het object daarmee sneller dan 4400 km/u moeten hebben gevlogen. Twee andere jagers gingen voor onderzoek naar de nieuwe radarlocatie, maar bij aankomst was het object alweer verdwenen. Beide F-18’s keerden vervolgens terug naar de USS Nimitz. Commandant Fravor zei na afloop over zijn waarneming: “Ik heb geen idee wat ik heb gezien. Het had geen uitstoot, vleugels of rotoren en overtrof onze F-18’s, maar ik wil er een vliegen.”

Na de terugkeer van het eerste team op de USS Nimitz, ging een tweede team van start om ongeveer 12:00 PST, ditmaal uitgerust met een geavanceerde infraroodcamera; een zogenaamde FLIR-pod. Deze video werd openbaar gemaakt door het Pentagon op 16 december 2017 en staat bekend als de 2004 USS Nimitz FLIR1-video. Een tweede infraroodfilm, bekend als de GIMBAL-video, werd eveneens vrijgegeven door het Pentagon. Hoewel de media de twee video’s vaak samen presenteren om het 2004 USS Nimitz UFO-incident te illustreren, is de GIMBAL-video gefilmd aan de oostkust van de Verenigde Staten op een onbekende datum. 

Kritiek

Sceptici hebben de betrouwbaarheid van de piloten ter discussie gesteld, erop wijzend dat de waarneming kan worden verklaard door apparatuurstoringen of menselijke fouten. Zo wordt ondermeer gesteld dat het ovale, heldere object op de infraroodbeelden de twee uitlaten van een andere F/A-18E/F jager kunnen zijn. Het probleem met de kritiek is alleen dat deze in alle gevallen slechts één van de waarnemingen — visueel, radar, of infraroodbeelden — verklaart, maar nooit het geheel. We mogen het zéér onwaarschijnlijk achten dat tegelijkertijd twee ervaren gevechtspiloten zich vergissen in hun waarneming, diverse geavanceerde en onafhankelijke radarsystemen een storing vertonen en de infraroodcamera zomaar iets volgt dat er niet was.

Ook staat de kritiek haaks op het feit dat de piloten direct na hun vlucht apart werden genomen en hen geheimhouding werd opgelegd. Het mag overigens ook duidelijk zijn dat een gevechtspiloot die verklaart een vliegende Tic Tac te hebben gezien al gauw voor gek wordt verklaard. Door het vrijgeven van de beelden in december 2017 door Luis Elizondo zijn er meer getuigen naar voren getreden en is er zelfs een korte documentaire gemaakt door onafhankelijk filmmaker Dave Beaty die zeer de moeite waard is.

Mede door (de eerste release) van bovenstaande film hebben zich nieuwe getuigen gemeld: Kevin Day, Gary Voorhis en P.J. Hughes van de USS Nimitz; Jason Turner van de USS Princeton en Hawkeye radaroperator “Roger” van de VAW-117 Wallbangers.

Onlangs resulteerde alle beschikbare informatie in een 270 pagina’s tellend rapport, opgemaakt door het SCU (Scientific Coalition for Ufology). Het SCU is een relatief nieuwe groep wetenschappers, piloten, militairen en andere deskundigen die de handen ineen hebben geslagen om gedegen wetenschappelijk onderzoek te doen naar onbekende vliegende objecten.

De Tic Tac ufo is door hen uitvoerig behandeld en het SCU concludeert dat er sprake was van een tastbaar voorwerp, wit van kleur en ovaal van vorm, waargenomen door zowel door meerdere radars als visueel door diverse piloten. Ook maakte het object onmogelijke manoeuvres die een belasting van 40G zouden veroorzaken — het menselijk lichaam verdraagt maximaal 8G. De conclusie is dan ook dit incident onverklaarbaar blijft. Ondertussen ontkent de Amerikaanse overheid elke interesse en documentatie, wat een leugen is gebleken dankzij het New York Times artikel over de 22 miljoen dollar die het Pentagon in recente jaren aan ufo-onderzoek heeft uitgegeven. De SCU roept het Pentagon dan ook op om alle informatie te delen met de wetenschap om verder onderzoek mogelijk te maken.

Opvallende patenten

Eerder dit jaar meldde de Britse krant Metro dat er in 2018 diverse patenten zijn geregistreerd door Salvatore Cezar Pais, wetenschapper bij de US Navy. De patenten betreffen een inertial mass reduction device, ofwel een mechanisme dat traagheidsmassa zou verminderen, waardoor een daarmee uitgerust voertuig enorme snelheden kan behalen. Eén patent omschrijft dat een dergelijk mechanisme een vacuümfilm om het toestel heen zou creëren, waardoor het object vrijwel geen wrijving ervaart. Opmerkelijk is dat de tekeningen behorend bij deze patenten een grote gelijkenis vertonen met de Tic Tac ufo die 15 jaar daarvoor door diezelfde US Navy werd opgejaagd en de klassieke driehoek die de ufologie al bezighoudt sinds de Belgische ufo-golf van 1989—1991.

Dit wil overigens niet zeggen dat we deze technologie vandaag al kunnen toepassen; ze zijn vooralsnog op theorie gebaseerd. Toch is het fijn om te zien dat, ondanks volledige ontkenning, defensie zich blijft interesseren in de exotische technologieën die zich soms in ons luchtruim etaleren.

Op History Channel in de VS start op 31 mei Unidentified: Inside America's UFO Investigation, een nieuwe docuserie in samenwerking met TTSA. In de serie vertelt voormalig Pentagon inlichtingenofficier Luis Elizondo hopelijk nog veel meer over het Tic Tac incident en het onderzoek daarop volgde.